Tabiat ve çocuklar kendini yaşar. Peki ya biz yetişkinler kendimizi yaşıyor muyuz?
Hatta kendini yaşayamamanın bedelini tabiatı ve çocukların kendini yaşamasına da müdahale ederek ödetmiyor muyuz?
Kendimizi yaşamamızı engelleyen yine parçası olduğumuz sistemlerin içimize yerleştirdiği korkular, kaygılar, yıkıcı eleştiriler..
Ancak yaşamın sorumluluğunu almaya başladıkça yapıcı iç sesimizi oluşturur ve kendimizi yaşamayı deneyimleriz.
Yetişkin olmanın sorumluluğu da tabiatın ve çocukların yapabildiği gibi yaşama cesareti gösterebilmek değil mi?
